ENCI Maastricht

Ik woonde in de mooiste stad van Nederland. Nee, niet Almere. Nog mooier: Maastricht.

Maar wie hier niets vermoedend eens een virtueel kijkje via Google Earth komt nemen zou zomaar kunnen denken dat er aan de zuidgrens van deze sjoene stad aan de oevers van de Maas een atoombom is ontploft. Een gigantische witte krater met in het midden een blauw oog ontsiert de plek waar volgens de geschiedenisboekjes ooit de Sint Pietersberg lag. Ik neem u mee naar de Enci-groeve, waar sinds 1926 de Eerste Nederlandse Cement Industrie haar stinkende best doet, om de herinnering aan die Sint Pietersberg uit te wissen. Het enige beetje boven de polder uitstekende relïef dat ons land rijk is, wordt weggevreten ten gunste van 100 arbeidsplaatsen en vele tonnen cement voor een bouwsector die op zijn gat ligt. Het wisselgeld ? Zwaar verontreinigde lucht, stank en geluidsoverlast met dank aan de bijbehorende verbrandingsoven. Het bedrijf is sinds februari '14 haar milieuvergunning kwijt, maar mag vrolijk doorgraven; de Provincie Limburg knijpt een oogje dicht. Zo doen we dat hier.

Toegegeven de oehoe voelt zich er prima thuis. De oehoe is zich er dan ook niet van bewust dat hij verhoogde concentraties pcb's in zijn lijf heeft. Pcb's kun je niet zien, maar de eeuwige rookpluim die ik dagelijks als onheilspellende wolk uit de berg zag opstijgen vanachter de heuvels met appelbloesem en de wijngaarden van de Apostelhoeve....is een constante herinnering aan waarom ik niet zal rusten voordat de ENCI stopt. 

Naar: Ruben L. Oppenheimer; uit mijn hart gegrepen.